عملکردهای طبیعی گوش
شنیدن حس مهمی در زندگی روزمره شماست. از زنگ هشدار گرفته تا مکالمات مهم در طول روز، احساس شنوایی ما برای برقراری ارتباط با اطلاعات مهم است. روش کار سیستم شنوایی به طرز باورنکردنی پیچیده ای است و برای عملکرد صحیح به تعدادی توابع نیاز دارد، از جمله:
- صدا از طریق هوا به صورت امواج صوتی از محیط منتقل می شود. امواج صوتی توسط گوش خارجی جمع شده و از مجرای گوش به لاله گوش فرستاده می شوند.
- امواج صوتی باعث لرزش لاله گوش می شود که باعث می شود سه استخوان ریز گوش میانی حرکت کند.
- حرکت سه استخوان باعث حرکت مایعات در گوش داخلی یا حلزون گوش می شود.
- حرکت مایعات در گوش داخلی باعث خم شدن سلولهای موی حلزون می شود. سلولهای مو حرکت را به تکانه های الکتریکی تغییر می دهند.
- این تکانه های الکتریکی به عصب شنوایی (شنوایی) و تا مغز منتقل می شوند، در آنجا به صوت تعبیر می شوند.
گوش خارجی
به قسمت قابل مشاهده گوش خارجی pinna یا دهانه گوش گفته می شود. پینا، با شیارها و برجستگی های خود، همراه با مجرای گوش باعث افزایش حجم طبیعی برای صداهایی در محدوده فرکانس ۲۰۰۰-۳۰۰۰ هرتز می شود، جایی که ما بسیاری از اصوات صوتی گفتاری را درک می کنیم.
مجرای گوش که به آن گوشت شنوایی خارجی نیز گفته می شود، از دیگر اجزای مهم گوش خارجی است. مجرای گوش تنها با چند لایه پوست و موی ظریف پوشانده شده و یک منطقه کاملاً عروقی است. این بدان معنی است که جریان خون زیادی به مجرای گوش وجود دارد. موم (سرومن) در مجرای گوش جمع می شود و به عنوان یک مانع محافظ در برابر پوست در برابر باکتری و رطوبت است. جرم گوش طبیعی است و میزان آن در فرد به فرد متفاوت است. فقط در صورت مسدود شدن کامل مجرای گوش مشکل ساز می شود.
گوش میانی
لاله گوش یا غشای تمپا (TM)، ساختار تقسیم کننده بین گوش خارجی و گوش میانی است. اگرچه این پرده غشایی بسیار نازک است، اما لاله گوش از سه لایه تشکیل شده است تا مقاومت آن افزایش یابد.
استخوانچه (The ossicles) سه استخوان ریز گوش میانی هستند که مستقیماً در پشت غشای تمپ قرار دارند. این سه استخوان یک زنجیره متصل در گوش میانی تشکیل می دهند. استخوان ها ارتعاشات مکانیکی دریافت شده در غشای تمپان را گرفته و قدرت این ارتعاشات را افزایش داده و به گوش داخلی منتقل می کنند.
لوله استاش(Eustachian tube) سیستم برابری فشار هوای گوش میانی است. گوش میانی در استخوان قرار دارد و با هوای خارج ارتباط ندارد مگر از طریق لوله استاش. این ساختار لوله ای به طور معمول بسته است، اما با بلع، خمیازه یا جویدن می توان آن را به طور غیر ارادی باز کرد. همچنین می تواند به طور عمدی باز شود تا فشار در گوش، مانند هنگام پرواز در هواپیما ، برابر شود. وقتی این اتفاق می افتد، ممکن است صدای آرام بیرون آمدن هوا را بشنوید.
گوش داخلی
گوش داخلی عضوی است که در اعماق استخوان گیجگاهی قرار دارد که استخوان جمجمه در دو طرف سر در بالا و در کناره های گوش خارجی است. گوش داخلی دارای دو ساختار اصلی است: کانال های نیم دایره و حلزون گوش.
کانال های نیم دایره به شنوایی کمک نمی کنند، اما هنگام حرکت به حفظ تعادل کمک می کنند. حلزون گوش عضوی شنوایی گوش داخلی است که ساختاری پر از مایع است و شبیه حلزون است. حلزون ارتعاشات مکانیکی غشای تمپان و استخوان ها را به دنباله ای از تکانه های الکتریکی تغییر می دهد. سلولهای حسی، به نام سلولهای مو، در حلزون خم می شوند زیرا مایع در اثر ارتعاشات مکانیکی مختل می شود. این خم شدن سلول های مو باعث می شود سیگنال های الکتریکی از طریق عصب شنوایی به مغز ارسال شود. حلزون گوش بر اساس فرکانس، تقریباً شبیه پیانو تنظیم شده و صداها را از ۲۰ هرتز (کم صدا) تا ۲۰ هزار هرتز (صدای بلند) در انسان رمزگذاری می کند.
منبع: سایت hearingscience.net
