سیستم لنفاوی مجموعه ای از غدد لنفاوی و عروق است که مایع لنفاوی را از در بدن حرکت می دهد. مایعات لنفاوی حاوی گلبول های سفید خون هستند که با عفونت مقابله می کنند. گره های لنفاوی به عنوان فیلتر عمل می کنند ، باکتری ها و ویروس ها را می گیرند و از بین می برند تا از انتشار عفونت جلوگیری کنند.در حالی که سیستم لنفاوی به طور معمول از بدن شما محافظت می کند، سلولهای لنفاوی موسوم به لنفوسیت می توانند سرطانی شوند. نام سرطان هایی که در سیستم لنفاوی رخ می دهد ، لنفوم است.
پزشکان بیش از ۷۰ نوع سرطان را به عنوان لنفوم طبقه بندی می کنند. لنفوم ها می توانند بر روی هر بخشی از سیستم لنفاوی تأثیر بگذارند ، از جمله:
- مغز استخوان
- تیموس
- طحال
- لوزه ها
- گره های لنفاوی
پزشکان معمولاً لنفوم ها را به دو دسته لنفوم هوچکین و لنفوم غیر هوچکین (NHL) تقسیم می کنند.
درمان های لنفوم چیست؟
تعدادی از متخصصان پزشکی برای درمان لنفوم با یکدیگر همکاری می کنند. هماتولوژیست ها پزشکانی هستند که در زمینه خون، مغز استخوان و اختلالات سلول های ایمنی تخصص دارند. متخصصان سرطان تومورهای سرطانی را درمان می کنند. آسیب شناسان ممکن است با این پزشکان همکاری کنند تا در برنامه ریزی درمانی کمک کنند و تشخیص دهند که آیا درمان خاصی موثر است.
درمان های لنفوم به مرحله سرطان بستگی دارد. پزشکان تومور را “مرحله بندی” می کنند تا مشخص کنند سلولهای سرطانی تا چه اندازه گسترش یافته اند. تومور مرحله ۱ به چند گره لنفاوی محدود می شود، در حالی که تومور مرحله ۴ به اندام های دیگر مانند ریه ها یا مغز استخوان گسترش یافته است.
پزشکان همچنین تومورهای NHL را با توجه به سرعت رشد آنها درجه بندی می کنند. این اصطلاحات عبارتند از:
- درجه پایین یا ضعیف
- متوسط یا مهاجم
- درجه بالا یا بسیار تهاجمی
درمان لنفوم هوچکین شامل پرتودرمانی برای کوچک شدن و از بین بردن سلولهای سرطانی است. پزشکان همچنین داروهای شیمی درمانی را برای از بین بردن سلولهای سرطانی تجویز می کنند. در مورد این داروهای شیمی درمانی و سایر داروهایی که برای درمان لنفوم استفاده می شوند بیشتر بخوانید.
شیمی درمانی و پرتودرمانی نیز برای درمان NHL استفاده می شود. درمان های بیولوژیکی که سلول های B سرطانی را هدف قرار می دهند نیز می توانند موثر باشند. نمونه ای از این نوع داروها شامل ریتوکسیماب است.
در برخی موارد ، از سلولهای بنیادی و مغز استخوان برای ساخت سلولهای سالم سیستم ایمنی بدن استفاده می شود. پزشکان ممکن است قبل از شروع شیمی درمانی و پرتودرمانی، این سلول ها یا بافت ها را برداشت کنند. بستگان ممکن است بتوانند مغز استخوان را نیز اهدا کنند.
علائم لنفوم چیست؟
لنفوم ممکن است همیشه در مراحل اولیه علائم ایجاد نشود. در عوض، پزشک ممکن است در طول معاینه فیزیکی غدد لنفاوی بزرگ شده را کشف کند. این ممکن است مانند بافتی نرم در زیر پوست باشد. یک فرد ممکن است غدد لنفاوی را در این اندام ها احساس کند:
- گردن
- قسمت بالای قفسه سینه
- زیر بغل
- معده
- کشاله ران
به همین ترتیب ، بسیاری از علائم لنفوم زودرس خاص نیستند. این باعث می شود که نادیده گرفتن آنها آسان باشد. این علائم متداول اولیه لنفوم شامل موارد زیر است:
- درد استخوان
- سرفه
- خستگی
- بزرگ شدن طحال
- تب
- عرق شبانه
- درد هنگام نوشیدن الکل
- بثورات خارش دار
- بثورات در چین های پوستی
- تنگی نفس
- خارش پوست
- دل درد
- کاهش وزن بدون دلیل
از آنجا که علائم لنفوم اغلب به راحتی نادیده گرفته می شود، تشخیص و سپس تشخیص آن در مراحل اولیه دشوار است. مهم است که بدانید چگونه علائم ممکن است با بدتر شدن سرطان تغییر کنند. درباره این علائم و آنچه انتظار دارید بیشتر بخوانید.
علل لنفوم چیست؟
سرطان نتیجه رشد کنترل نشده سلول است. طول عمر متوسط یک سلول کوتاه است و سپس سلول می میرد. در افراد مبتلا به لنفوم ، سلول رشد می کند و به جای مرگ گسترش می یابد.
مشخص نیست که چه چیزی باعث لنفوم می شود، اما تعدادی از عوامل خطر با این سرطان ها ارتباط دارند.
عوامل خطر لنفوم چیست؟
بیشتر موارد لنفوم تشخیص داده شده علت مشخصی ندارند. با این حال، برخی از افراد در معرض خطر بیشتری قرار دارند.
عوامل خطر لنفوم غیر هوچکین
عوامل خطر برای لنفوم غیر هوچکین (NHL) عبارتند از:
- نقص ایمنی: این می تواند به دلیل ضعف سیستم ایمنی بدن از ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) یا AIDS یا مصرف داروی سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن پس از پیوند عضو باشد.
- بیماری خودایمنی: ابتلا به بیماری خود ایمنی خاص مانند آرتریت روماتوئید و بیماری سلیاک، خطر ابتلا به لنفوم را افزایش می دهند.
- سن: لنفوم بیشتر در افراد بالای ۶۰ سال دیده می شود. با این حال ، برخی از انواع آن بیشتر در کودکان و نوزادان دیده می شود.
- جنسیت: زنان بیشتر به انواع خاصی از لنفوم مبتلا می شوند و مردان نیز به انواع دیگر مبتلا می شوند.
- قومیت: سفید پوستان در ایالات متحده بیشتر از آفریقایی-آمریکایی ها یا آسیایی-آمریکایی به برخی از انواع لنفوم مبتلا می شوند.
- عفونت: افرادی که به عفونت هایی مانند لوسمی سلول T انسانی / ویروس لنفوتروپیک (HTLV-1) ، هلیوباکتر پیلوری ، هپاتیت C یا ویروس اپشتین بار (EBV) مبتلا شده اند ، با خطر فزاینده ابتلا همراه هستند.
- قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی و تشعشع: افرادی که در معرض مواد شیمیایی موجود در سموم دفع آفات، کودها و علف کش ها قرار دارند نیز در معرض خطر بیشتری قرار دارند. تابش هسته ای همچنین می تواند خطرات ایجاد NHL را افزایش دهد.
- اندازه بدن: چاقی به عنوان یک عامل خطر احتمالی به لنفوم مربوط است اما تحقیقات بیشتری برای درک این عامل خطر احتمالی لازم است.
عوامل خطر لنفوم هوچکین
عوامل خطر برای لنفوم هوچکین عبارتند از:
- سن: موارد بیشتر در افراد بین ۲۰ تا ۳۰ سال و در افراد بالای ۵۵ سال تشخیص داده می شود.
- جنسیت: مردان بیشتر از زنان به این نوع لنفوم مبتلا می شوند.
- سابقه خانوادگی: اگر خواهرویابردادر با این نوع سرطان تشخیص داده شود، خطر ابتلا به آن در فرد بیشتر است.
- مونونوکلئوز عفونی: عفونت EBV می تواند باعث مونونوکلئوز شود. این عفونت می تواند خطر ابتلا به لنفوم را افزایش دهد.
- توانگری: افرادی که از پس زمینه ای با وضعیت اقتصادی – اجتماعی بزرگ می شوند، خطر بیشتری برای ابتلا به این نوع سرطان دارند.
- نقص ایمنی: افراد مبتلا به HIV خطر بیشتری برای ابتلا به لنفوم دارند.
چگونه لنفوم تشخیص داده می شود؟
در صورت مشکوک شدن پزشک به لنفوم، نمونه برداری انجام می شود. این شامل از بین بردن سلول ها از یک گره لنفاوی بزرگ است. پزشکی که به عنوان متخصص خون شناخته می شود سلول ها را بررسی می کند تا مشخص کند سلول های لنفوم وجود دارند و نوع سلول آنها چیست.
اگر متخصص خون سلول های لنفوم را تشخیص دهد، با آزمایش بیشتر می توان میزان گسترش سرطان را تشخیص داد. این آزمایشات می تواند شامل اشعه ایکس قفسه سینه، آزمایش خون یا آزمایش غدد لنفاوی یا بافت های مجاور باشد.
اسکن های تصویربرداری، مانند توموگرافی کامپیوتری(CT) یا تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) نیز ممکن است تومورهای اضافی یا بزرگ شدن غدد لنفاوی را شناسایی کنند.
انواع لنفوم چیست؟
دو نوع اصلی لنفوم، لنفوم هوچکین و لنفوم غیر هوچکین (NHL) هستند. یک آسیب شناس در دهه ۱۸۰۰ به نام دکتر توماس هاچکین سلول های موجود در لنفوم هوچکین را که اکنون تحت عنوان لنفوم هوچکین شناخته می شود شناسایی کرد.
مبتلایان به لنفوم هوچکین دارای سلولهای سرطانی بزرگی به نام سلولهای Reed-Sternberg (RS) هستند. افراد مبتلا به NHL این سلول ها را ندارند.
لنفوم غیر هوچکین
طبق انجمن لوسمی و لنفوم (LLS) ، NHL سه برابر شایعتر از لنفوم هوچکین است.
بسیاری از انواع لنفوم ها در هر گروه قرار می گیرند. پزشکان انواع NHL را از طریق سلولهایی که بر آنها تأثیر می گذارد و اگر سلولها رشد سریع یا کند دارند، فراخوانی می کنند. NHL در سلولهای B یا T در سیستم ایمنی ایجاد می شود.
طبق LLS ، اکثر انواع NHL سلولهای B را تحت تأثیر قرار می دهند. درباره این نوع لنفوم، اینکه برروی چه کسی تأثیر می گذارد و مکان بروز آن بیشتر بدانید. انواع آن شامل:
لنفوم سلول B
انتشار لنفوم سلول B بزرگ (DLBCL) تهاجمی ترین نوع NHL است. این لنفوم از رشد سریع سلولهای غیر طبیعی B در خون ناشی می شود. در صورت درمان می توان آن را معالجه کرد، اما در صورت عدم درمان می تواند منجر به مرگ شود. مرحله DLBCL به تعیین پیش آگهی شما کمک می کند.
لنفوم سلول T
لنفوم سلول T به اندازه لنفوم سلول B شایع نیست. فقط ۱۵ درصد از کل موارد NHL از این نوع است. انواع مختلفی از لنفوم سلول T وجود دارد.
لنفوم بورکیت
لنفوم بورکیت یک نوع نادر از NHL است که تهاجمی بوده و بیشتر در افراد با سیستم ایمنی به خطر افتاده دیده می شود. این نوع لنفوم بیشتر در کودکان در صحرای آفریقا دیده می شود اما در سایر نقاط جهان نیز اتفاق می افتد.
لنفوم فولیکولار
از هر ۵ لنفوم تشخیص داده شده در ایالات متحده یکی لنفوم فولیکولار است. این نوع NHL که از گلبول های سفید خون شروع می شود ، بیشتر در افراد مسن دیده می شود. میانگین سنی تشخیص ۶۰ سال است. این لنفوم نیز کند رشد می کند ، بنابراین درمان ها با انتظار مراقبت بالا شروع می شوند.
لنفوم سلول گوشته
این فرم تهاجمی لنفوم نادر است – فقط حدود ۶ درصد موارد NHL از این نوع است. لنفوم سلول گوشته نیز معمولاً در مراحل بعدی تشخیص داده می شود و در دستگاه گوارش یا مغز استخوان رخ می دهد. عوامل خطر و علائم لنفوم سلول گوشته را کشف کنید.
لنفوم سلول B مدیاستین اولیه
این زیرگروه لنفوم سلول B تقریباً ۱۰ درصد موارد DLBCL را تشکیل می دهد. این بیماری عمدتا زنان ۲۰ تا ۳۰ ساله را تحت تأثیر قرار می دهد.
لنفوم لنفوسیتی کوچک
لنفوم لنفاوی کوچک (SLL) نوعی لنفوم با رشد آهسته است. سلولهای سرطانی SLL بیشتر در غدد لنفاوی یافت می شوند. SLL با لوسمی لنفوسیتی مزمن (CLL) یکسان است اما با CLL ، اکثر سلولهای سرطانی در خون و مغز استخوان یافت می شوند.
ماکروگلوبولینمیای والدنستروم (لنفوم لنفوپلاسماسیتیک)
لنفوم لنفوپلاسموسایتیک (LPL) نوعی سرطان نادر است که فقط ۱ تا ۲ درصد از کل لنفوم ها را تشکیل می دهد. این بیشتر افراد مسن را درگیر می کند. ماکروگلوبولینمیای Waldenstrom یک نوع فرعی از LPL است که باعث تولید غیرطبیعی آنتی بادی می شود. بسیاری از افراد مبتلا به LPL کم خونی دارند.
لنفوم هاچکین
لنفوم هاچکین به طور معمول در سلول های B یا سلول های سیستم ایمنی بدن معروف به سلول های Reed-Sternberg (RS) شروع می شود. در حالی که علت اصلی لنفوم هوچکین مشخص نیست ، برخی از عوامل خطرزا می توانند احتمال ابتلا به این نوع سرطان را افزایش دهند.
انواع لنفوم هاچکین عبارتند از:
بیماری هاچکین تخلیه شده از لنفوسیت ها
این نوع لنفوم نادر و تهاجمی در حدود ۱ درصد موارد لنفوم رخ می دهد و بیشتر در افراد ۳۰ ساله تشخیص داده می شود. در آزمایش های تشخیصی، پزشکان لنفوسیت های طبیعی را با تعداد زیادی سلول RS مشاهده می کنند.
بیماران مبتلا به سیستم ایمنی به خطر افتاده، مانند مبتلایان به اچ آی وی، به احتمال زیاد با این نوع لنفوم تشخیص داده می شوند.
بیماری هاچکین غنی از لنفوسیت ها
این نوع لنفوم و یا لنفوسیت ها در مردان بیشتر دیده می شود و حدود ۵ درصد از موارد لنفوم هاچکین را تشکیل می دهد. بیماری هاچکین غنی از لنفوسیت ها به طور معمول در مراحل اولیه تشخیص داده می شود و هر دو سلول لنفوسیت و RS در آزمایش های تشخیصی وجود دارد.
سلولار بودن مخلوط لنفوم هاچکین
مانند بیماری هاچکین غنی از لنفوسیت، سلولار بودن سلولز آمیخته لنفوم هاچکین هم شامل لنفوسیت ها و هم سلول های RS است. اما شیوع آن بیشتر است – تقریباً یک چهارم موارد لنفوم هاچکین از این نوع است – و در مردان بزرگسال مسن شیوع بیشتری دارد.
بیماری هاچکین غالب لنفوسیت های گره ای
نوع لنفوم هاچکین غالب بیماری لنفوسیت غدد لنفوسیت (NLPHL) در حدود ۵ درصد از بیماران لنفوم رخ می دهد ، و آن را عدم وجود سلول های RS مشخص می کند.
NLPHL شایع در افراد بین ۳۰ تا ۵۰ سال است و بیشتر در مردان مشاهده می شود. بندرت ، NLPHL می تواند پیشرفت کند یا به نوعی NHL تهاجمی تبدیل شود.
اسکلروز ندولی لنفوم هوچکین
این نوع شایع لنفوم در ۷۰ درصد موارد هاچکین رخ می دهد و در بزرگسالان جوان بیشتر از هر گروه دیگری است. این نوع لنفوم در غدد لنفاوی وجود دارد که حاوی بافت اسکار یا اسکلروز است.
خوشبختانه این نوع لنفوم با سرعت بالایی قابل درمان است.
تشخیص لنفوم
تشخیص فرد پس از آگاهی از لنفوم به مرحله و نوع لنفوم بستگی دارد. بسیاری از انواع لنفوم قابل درمان و بسیار قابل درمان هستند. با این حال ، همه چنین نیستند.
بعضی از انواع لنفوم نیز رشد کند یا ثابتی دارند. در این حالت ، پزشکان ممکن است اقدام به درمان نکنند زیرا تشخیص داده شده حتی با وجود لنفوم، در بلند مدت خوب نشان داده شده است.
میزان بقای پنج ساله برای مرحله ۱ لنفوم هاچکین ۹۰ درصد است و برای مرحله ۴ ، ۶۵ درصد. برای NHL ، میزان بقای پنج ساله ۷۰ درصد است. نرخ بقا ۱۰ ساله نیز ۶۰ درصد است.
مراحل لنفوم
NHL و لنفوم هاچکین را می توان در چهار مرحله طبقه بندی کرد. وضعیت لنفوم با توجه به محل سرطان و میزان گسترش یا عدم گسترش آن مشخص می شود.
- مرحله ۱. سرطان در یک گره لنفاوی یا یک ارگان است.
- مرحله ۲. سرطان در دو غدد لنفاوی نزدیک به هم و در یک طرف بدن است ، یا سرطان در یک اندام و غدد لنفاوی مجاور است.
- مرحله ۳. در این مرحله، سرطان در غدد لنفاوی دو طرف بدن و در غدد لنفاوی متعدد است.
- مرحله ۴. سرطان می تواند در اندام باشد و فراتر از غدد لنفاوی مجاور گسترش یابد. با پیشرفت NHL ، ممکن است شروع به گسترش کند. شایعترین مکانهای NHL پیشرفته شامل کبد ، مغز استخوان و ریه ها است.
در حالی که لنفوم مرحله ۴ پیشرفته است، هنوز قابل درمان است.
لنفوم در کودکان
بسیاری از عوامل خطر یکسان برای (لنفوسیت)لنفوم در کودکان ، فاکتورهای خطرناک برای بزرگسالان است ، اما انواع خاصی از لنفوم در کودکان بیشتر مشاهده می شود.
به عنوان مثال ، لنفوم هاچکین بیشتر در کودکان ۱۵ سال به بالا دیده می شود، اما نوع NHL که در کودکان اتفاق می افتد به طور معمول به صورت تهاجمی و سریع رشد می کند.
کودکانی که نقص سیستم ایمنی بدن دارند، مانند افراد ابتلا به اچ آی وی یا کسانی که داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی بدن مصرف می کنند، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به لنفوم هستند. به همین ترتیب، کودکانی که تحت پرتودرمانی یا شیمی درمانی قرار گرفته اند بیشتر در معرض خطر ابتلا به سرطان لنفوسیت هستند.
لنفوم در مقابل سرطان خون
سرطان خون و لنفوم هر دو از انواع سرطان خون هستند و علائم مشترک در آنها زیاد است. با این حال، ریشه ها، روش های درمانی و علائم خاص این دو نوع سرطان را از یکدیگر متمایز می کند.
علائم
افراد مبتلا به لنفوم و لوسمی تب و تعریق شبانه دارند. با این حال، لوسمی به احتمال زیاد باعث خونریزی بیش از حد، کبودی آسان، سردرد و افزایش عفونت می شود. افراد مبتلا به لنفوم بیشتر دچار خارش پوست، کاهش اشتها، کاهش وزن غیر قابل توضیح و تورم غدد لنفاوی می شوند.
ریشه ها
سرطان خون به طور معمول از مغز استخوان شروع می شود. باعث می شود که مغز تعداد زیادی گلبول سفید تولید کند. لنفوم از غدد لنفاوی شروع می شود و با گسترش گلبول های سفید خون غیر طبیعی، پیشرفت می کند.
رفتار
پزشکان ممکن است ترجیح دهند که به صورت هوشیار، مراقب هردو نوع لنفوم و لوسمی باشند. به این دلیل که برخی از انواع این سرطان ها رشد کندی داشته و تهاجمی نیستند. اگر پزشک شما تصمیم به درمان هر دو سرطان داشته باشد از شیمی درمانی و پرتودرمانی برای درمان هر دو استفاده می شود. اما سرطان خون دو روش درمانی دیگر نیز دارد که پیوند سلول های بنیادی و درمان دارویی هدفمند است.
سرطان خون و لنفوسیت مشابه هستند، اما تفاوت شان آنها را از هم جدا می کند. درباره عوامل خطر، تشخیص و سایر فاکتورهای مهم در این باره بیشتر بدانید.
چشم انداز دوام لنفوم چیست؟
طبق انجمن لوسمی و لنفوم، لنفوم هاچکین یک سرطان بسیار قابل درمان است. میزان دوام برای NHL و لنفوم هاچکین به میزان گسترش سلولهای سرطانی و نوع سرطان بستگی دارد.
طبق انجمن سرطان آمریکا (ACS)، میزان دوام کلی پنج ساله برای بیماران NHL 70 درصد و میزان بقای ۱۰ ساله ۶۰ درصد است. میزان دوام لنفوم هاچکین به مرحله آن بستگی دارد.
میزان دوام پنج ساله برای مرحله ۱ ۹۰ درصد است، در حالی که میزان دوام پنج ساله برای مرحله ۴ ۶۵ درصد است.
منبع :
