مرکز پزشکی هسته ای محل تشخیص و درمان بیماری ها با استفاده از دانش هسته ای است.
تجهیزات تخصصی و متخصصان علم پزشکی هسته ای در این مراکز به بهبودی بیماران کمک می کنند.
پزشکی هسته ای شاخه ای از علم پزشکی است که در آن تشخیص و درمان بیماری ها با استفاده از مواد رادیواکتیو انجام می شود.
این روش برای تشخیص و درمان بیماری در اعضای مختلف بدن مانند قلب، مغز، دستگاه گوارش و … کاربرد دارد.
برخی روش های تشخیصی مانند سونوگرافی یا ام آر آی به بررسی شکل و وضعیت عضو مورد نظر می پردازند.
اما پزشکی هسته ای به بررسی نحوه عملکرد اعضای بدن می پردازد.
برای انجام چنین کاری متخصصان پزشکی هسته ای از رادیو داروها استفاده می کنند.
رادیوداروها وارد بدن می شوند و در عضو مورد نظر جمع می شوند. سپس با استفاده از دستگاه های اشعه گاما تصویر تشکیل می دهند.
در مرکز پزشکی هسته ای پرتو داخل بدن بیمار قرار می گیرد و از بدن بیمار به دستگاه ساطع می شود.
این در حالی است که در سایر روش ها مانند رادیولوژی پرتوها از دستگاه به بدن ساطع می شوند.
رادیودارو چیست؟
اساس کار متخصصان پزشکی هسته ای رادیو داروها هستند. رادیو داروها از مواد رادیواکتیو ساخته می شوند.
این داروها با نام ژانریک یا نام تجاری شناخته می شوند و فقط با نسخه پزشک قابل خریداری هستند.
روش های مختلفی برای رساندن رادیوداروها به عضو مورد نظر وجود دارد. از جمله این روش ها می توان به دهانی، وریدی، زیر جلدی، موضعی و داخل عضلانی اشاره کرد.
در پزشکی هسته ای از پرتوهای گاما برای تصویربرداری از اعضای بدن و از پرتوهای بتا برای درمان بیماری ها استفاده می شود.
مراقبت های کارکنان مراکز پزشکی هسته ای
افرادی که در رشته پزشکی هسته ای تحصیل کرده اند، کارشناسان این مراکز خواهند بود.
علاوه بر متخصصان پزشکی هسته ای، کارکنان دیگری در بخش پذیرش، پرستاری و نظافت مرکز کار خواهند کرد.
افرادی که در این مراکز مشغول به کار هستند باید نکات ایمنی خاصی را رعایت کنند. این نکات عبارتند از:
- خودداری از خوردن، آشامیدن یا سیگار کشیدن در محلی که رادیونوکلئیدها به کار می روند
- استفاده از لباس های محافظ در هنگام کار با مواد رادیواکتیو
- شستشوی دست ها، کفش ها و لباس ها پس از اتمام کار با رادیونوکلئید ها
- پاک کردن فوری مواد رادیواکتیو از روی زمین یا سطوح
مواد رادیواکتیو می توانند برای بدن بسیار مضر باشند.
در صورتی که این مواد بدون محافظت با بدن تماس داشته باشند مشکلات زیادی به وجود خواهند آورد.
برای پیشگیری از چنین چیزی مراکز پزشکی هسته ای باید زباله های هسته ای خود را به درستی دفع کنند.
هر ماده رادیواکتیو دارای طول عمر خاصی است. با تمام شدن این طول عمر، خاصیت پرتوافکنی آن از بین می رود.
برای دفع زباله رادیواکتیو آن ها را همراه با برچسب تاریخ طول عمر در محفظه های خاصی انبار می کنند.
پس از به پایان رسیدن این تاریخ، زباله رادیواکتیو مانند زباله عادی دفع می شود.
