داستان ارنست ویلسون، خطرات تهدیدکننده پیشگامان رادیولوژی را به تصویر می‌کشد.
ارنست ویلسون به مدت چند سال دستیار (رادیوگرافر) بخش الکتروتراپی بیمارستان لندن (بیمارستان رویال لندن در حال حاضر) بود که از سال ۱۸۹۹ به این بخش پیوسته بود.
در ابتدا تمام کار او استفاده از صفحه فلورسنت بود که بدون محافظت انجام می‌گرفت.
ویلسون هر روز ساعت‌های زیادی صفحه فلورسنت را در دست داشت و به طور خاص دستانش را در معرض تأثیرات کامل پرتودهی قرار می‌داد.
داستان مرگ ارنست ویلسون
او قوی جثّه و قبلاً مبتلا به سل غدد گردنی بود.
در طی چند ماه از شروع کارش با پرتو ایکس، دستانش صدمه ناشی از پرتو‌های ایکس را نشان دادند و سال ۱۹۰۰ آبسه‌های سفیدی در پایه ناخن‌هایش ایجاد شد.
در ابتدا این موارد با خراشیدن و شست‌وشو درمان شدند. چندین مرتبه آمپوتاسیون روی انگشت میانی راست وی انجام شد که از ژوئن ۱۹۰۴ موارد قطع شروع شدند.
این آسیب‌ها هرگز خوب ترمیم نشدند و به دنبال آن‌ها چرک جمع شد. او چند گرافی غم‌انگیز از دستان خود گرفت که تغییرات تدریجی آسیب‌ها را نشان دادند.
در ژوئن ۱۹۱۰، باقی‌مانده انگشتان بسیار دردناک و متورم شده بودند و آمپوتاسیون دیگری انجام شد. نمونه گرفته شده شواهدی از توده اپیتلیومی را نشان می‌داد که در امتداد استخوان در حال گسترش بود.
در این دوره، احتمال ابتلا به توده اپیتلیومی در چنین مواردی در حال فراگیری بود. آخرین آمپوتاسیون انگشت کمی قبل از لنفادنوپاتی ناحیه زیربغل همراه با رسوبات ثانویه انجام شد و وی در نهایت، در اول مارس ۱۹۱۱، در سن ۴۰ سالگی درگذشت.
همانطور که ارنست ویلسون خودش گفت، او شهید علم نبود بلکه یک قربانی بود، چراکه شهید می‌داند چه انتظاری باید داشته باشد. نام وی یکی از ۱۶۹ نام اصلی شهدای پرتو ایکس و رادیوم در یادبود موجود در محوطه بیمارستان سنت جورج هامبورگ است.
تصویر بالا، تصویر رادیوگرافی انگشتان پیشگام رادیولوژی، ارنست ویلسون، که نشان دهنده تحلیل پیش‌رونده استخوان به دلیل آسیب پرتویی است.
تصویر با لطف خانواده اسکات و با اجازه از دکتر آدران ام. کی توماس منتشر شده است.
یادبودی برای شهدای پرتو ایکس جهان
در ۴ آوریل ۱۹۳۶ بود که یادبودی برای شهدای پرتو ایکس جهان در محوطه بیمارستان سنت جورج در هامبورگ برپا شد.
این یادبود تاریخی هنوز پابرجاست و ممکن است از آن بازدید انجام شود.
کارکنان اولیه حوزه پرتو ایکس و رادیوم در دوره قبل از درک نیاز به حفاظت پرتویی و مدیریت ایمن منبع‌های پرتودهی، به شدت از صدمات ناشی از پرتوها و مرگ زودرس رنج بردند.
به طور خاص، آگاهی کمی از ماهیت قرار گرفتن در معرض پرتوها وجود داشت. اعتقاد بر این بود که اگر کارمند حوزه پرتویی علائمی ناشی از پرتوگیری بیش از اندازه نشان دهد، آن چیزی که لازم است، تنها یک دوره استراحت تا بهبودی است و پس از بهبودی کارمند، او می‌تواند با خیال راحت به کار خود بازگردد.
البته این مورد درست نیست و در واقع، دوزهای تابشی به صورت تجمعی اثر می‌گذارند.
منبع: کتاب The history of radiology
